کد مطلب:33917 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:156

شریف رضی در روز یكشنبه ششم محرم سال 406 هجری در سن چهل و هفت سالگی زندگی پربركت خویش را به پایان برد.[1].

وزیر ابوغالب فخر الملك و سایر وزرا و اعیان و اشراف و قضات همگی با پای برهنه به رسم عزا در خانه ی او حضور یافتند و فخر المل بر جنازه ی او نماز گزارد و در همان منزل دفن شد. سپس او را به كربلا بردند و در كنار قبر پدرش «حسین بن موسی» دفن كردند.[2].

برادرش سید مرتضی از شدت تاسف و تالم نتوانست بر جنازه ی برادر حاضر شود و از شدت اندوه و بی قراری به حرم امام موسی بن جعفر (ع) پناه برد كه قادر نبود به تابوت او نظر كند. جمعی بسیار از معاصران سید رضی برای او مرثیه سرودند و در پیشاپیش آنان سید مرتضی علم الهدی است كه چنین سرود:

یا للرجال لفجعه جذمت یدی
وددتها ذهبت علی براسی

ما زلت احذر وردها حتی اتت
فحسوتها فی بغض ما انا حاس[3].

ای یاران، فریاد از فاجعه ای كه بازویم را شكست، ای كاش جان مرا هم برده بود،

پیوسته از پیش آمدنش بیمناك و برحذر بودم تا اینكه در رسید و شرنگ مصیبت در كامم ریخت

[صفحه 93]

صفحه 93.

1. رجال النجاشی، ص 283، تاریخ بغداد، ج 2، ص 247، وفیات الاعیان، ج 4، ص 419.
2. عمده الطالب، ص 204، الدرجات الرفیعه، ص 487، حقائق التاویل، مقدمه، ص 111.
3. ابوالقاسم علی بن الحسین الموسوی (الشریف المرتضی)، دیوان الشریف المرتضی، حققه و رتب قوافیه و فسر الفاظه رشید الصفار، راجعه و ترجم اعیانه مصطفی جواد، قدم له محمد رضا الشبیبی، الطبعه الاولی، دارالبلاغه، 1418 ق. ج 1، ص 577, بدین صورت نیز نقل شده است:
   

   
   

   یا للرجال لفجعه جذمه یدی
   و وددت لو ذهبت علی براسی
   

   
   

   ما زلت احذر وقعها حتی اتت
   فحسوتها فی بعض ما انا حاس
   

   
   

   امل الامل، ج 2، ص 265، الدرجات الرفیعه، ص 478: الغدیر، ج 4، صص 211 -210.